Boruny Ignacy Chodźko 1925 r.

Boruny Ignacy Chodźko 1925 r.

Boruny

Ignacy Chodźko (pseud.: Pan Wirszajtos , ur. 29 września 1794 w Zabłotczyźnie, zm. 1 sierpnia 1861 w Dziewiętniach) – polski powieściopisarz i gawędziarz.Całe prawie swe życie spędził w ziemi oszmiańskiej, w rodzinnym majątku Dziewiętniach, gdzie wzrastał w atmosferze dawnych tradycji i obyczajów szlacheckich. Jego pierwszym dziełem prozatorskim było opowiadanie Poddany wydrukowane (1829) w piśmie wydawanym w Warszawie przez jego przyjaciela Antoniego Edwarda Odyńca. Pod wpływem wspomnień spisanych przez stryja Jana ogłosił w 1838 Domek mojego dziadka, a niebawem (1840) rozpoczął cykl Obrazów litewskich (wydane w V seriach, 1840–1850) – szereg gawęd zaczerpniętych z życia szlachty miejscowej w XVIII i pierwszej ćwierci XIX wieku, z których na pierwszy plan wysuwa się seria III (Pamiętniki kwestarza, 1844), skupiająca się dokoła postaci kwestarza bernardyna. W odleglejsze czasy sięgają Podania litewskie (4 serie, 1852–1860). Był jednym z autorów haseł do 28 tomowej Encyklopedii Powszechnej Orgelbranda z lat 1859–1868. (źródło wikipedia)

Boruny to miasteczko w dawnym województwie wileńskim, w którym autor uczęszczał do szkoły prowadzonej przez zakon Bazylianów

Tekst opracował i objasnieniami zaopatrzył dr. Zdzisław Żygulski

s. [8] 45

Rok wydania: Lwów- Warszawa - Kraków, 1925 r. Wydawnictwo zakładu narod. im. Ossolińskich

Format: 18 x 13 cm

Oprawa:  oprawa wydawnicza broszurowa

Stan:  kompletna i spójna, bez podkreśleń i podpisów, cześć kart z postrzępionymi krawędziami, okładka podniszczona z naddarciami i ubytkami na grzbiecie oraz postrzępionymi krawędziami z drobnymi ubytkami