[AUTOGRAF LAUDAŃSKI - powstaniec warszawski] PAMIĘTNIKI ŻOŁNIERZY BAONU ZOŚKA [I wyd.] 1957

[AUTOGRAF LAUDAŃSKI - powstaniec warszawski] PAMIĘTNIKI ŻOŁNIERZY BAONU ZOŚKA [I wyd.] 1957

Pamiętniki żołnierzy baonu "Zośka" Powstanie Warszawskie

wybór i redakcja Tadeusz Sumiński

wybór pamiętników napisanych w ogromnej większości w latach 1945-47

z autografem Juliusza Bogdana Deczkowskiego, ps. „Laudański”(1924-1998) – żołnierza Szarych Szeregów, uczestnika powstania warszawskiego

Rok wydania: Warszawa 1957, Nasza Księgarnia

s. 527, [1]

Format: 20,5 x 15 cm

Oprawa: wydawnicza płócienna z papierową obwolutą

Stan: kompletna i spójna, bez podkreśleń i podpisów w tekście, na wyklejce dedykacja z autografem, obwoluta z naddarciami i ubytkami na krawędziach, drobne przybrudzenia tylnej części obwoluty

Sierż. pchor. Juliusz Bogdan Deczkowski „Laudański” urodził się 20 kwietnia 1924 r. w Bydgoszczy. Do wybuchu II wojny światowej był uczniem Gimnazjum i Liceum Władysława Giżyckiego. Jesienią 1939 r. rozpoczął służbę harcerską w Szarych Szeregach. Był jednym z organizatorów konspiracyjnych zastępów harcerskich na terenie szkoły Giżyckiego. 9 maja 1941 r. został aresztowany podczas rozklejania patriotycznych ulotek i osadzony na Pawiaku. Zwolniony po dziewięciu miesiącach, ponownie włączył się do konspiracji. Od listopada 1942 r. w Grupach Szturmowych Szarych Szeregów, odbył szkolenie pojedynczego strzelca, uczestniczył w tajnych kompletach licealnych oraz turnusie Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agricola”. Brał udział w kilku akcjach Szarych Szeregów, m.in. w akcji pod Arsenałem. W Powstaniu Warszawskim walczył w Batalionie „Zośka”. Brał udział w wyzwoleniu obozu koncentracyjnego na Gęsiówce. Został ranny 8 sierpnia, podczas walk o cmentarz ewangelicki. Aby uniknąć aresztowania, wstąpił do Armii Berlinga, z którą został wysłany do Lublina. 23 stycznia 1945 r., na wiadomość o wyzwoleniu stolicy, zdezerterował. Po powrocie do Warszawy, ze względów bezpieczeństwa, posługiwał się imieniem brata, Stanisława, który zginął w Powstaniu. W 1945 r. zdał maturę i rozpoczął studia na Wydziale Matematyczno-Fizyczno-Chemicznym Uniwersytetu Warszawskiego. Zaangażował się w ekshumacje i pogrzeby poległych kolegów z „Zośki”. Po apelu płk „Radosława” ujawnił się przed Komisją Likwidacyjną byłej Armii Krajowej, wracając do swojego imienia. 14 stycznia 1949 r. został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Przebywał w więzieniu Warszawa-Mokotów, a po wyroku za „dążenie do obalenia siłą ustroju PRL”, w więzieniach we Wronkach i Bielawie, gdzie pracował w kamieniołomach. Zwolniony po ponad czterech latach, powrócił na studia. Wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 29 grudnia 1956 r. został uniewinniony i zrehabilitowany. Pracował w Warszawskich Zakładach Farmaceutycznych, później na Politechnice Warszawskiej. Był wieloletnim kierownikiem Zjednoczonych Zakładów Gospodarczych (INCO) i redaktorem naczelnym pisma „Tworzywa sztuczne w medycynie”. Aktywnie działał w środowisku byłych żołnierzy Batalionu „Zośka”. Współtworzył Pamiętniki żołnierzy baonu „Zośka” był autorem wielu publikacji związanych z Szarymi Szeregami i „Zośką” oraz współzałożycielem Społecznego Komitetu Opieki nad Grobami Poległych Żołnierzy Batalionu „Zośka”. Zmarł 22 czerwca 1998 r. w Ciechocinku. (za Muzeum Powstania Warszawskiego)