FARMAKOPEJA SZPITALNA ułożona przez Radę Lekarską Królestwa Polskiego 1860

FARMAKOPEJA SZPITALNA ułożona przez Radę Lekarską Królestwa Polskiego 1860

Farmakopeja szpitalna ułożona przez Radę Lekarską Królestwa Polskiego i zatwierdzona przez Kommissyą Rządową Spraw Wewnetrznych i Duchownych

Estr XIX wyd. 2 t. 7 s. 37

Terminem „pharmacopea” określamy urzędowe spisy leków, jak również obowiązujące normy składu leków, przyrządzania, dawkowania, przechowywania i badania.

Historia tej pozycji sięga 1835 roku, kiedy Komisja Spraw Wewnętrznych, biorąc pod uwagę fakt zbyt drogich leków ordynowanych w szpitalach, wezwała Ogólną Radę Lekarską do napisania oddzielnej dla szpitali farmakopei. Projekt zatwierdzono 28 lutego 1838 roku. Nakład farmakopei szpitalnej wyczerpał się w 1858 roku. Rada Lekarska postanowiła, korzystając z okazji, wydać nową edycję, uzupełnioną o nowe osiągnięcia. Oddzielono przepisy dla lekarzy od przepisów taksowania lekarstw, dodano szereg wskazówek dotyczących odtruć. Już w listopadzie tego roku farmakopea trafiła do Komisji Spraw Wewnętrznych z prośbą o druk, a także stosowanie w szpitalach, aptekach, instytucjach dobroczynnych, przytułkach i więzieniach.  28 lutego 1860 roku, Komisja zatwierdziła farmakopeę do druku. Druk obejmował 1.500 egzemplarzy. Farmakopea była podzielona na dwie części:
I część
a) zasady ogólne dotyczące wypisywania leków,
b) wykaz środków lekarskich,
c) przyrządzania przetworów i leków złożonych
d) zbiór recept czyli formularz.
II część
a) ogólne zasady dotyczące oceniania leków,
b) ceny,
c) skorowidz środków zaradnych przy otruciach

(za E.Zwolińska, "Farmakopee polskie na tle ustawodawstwa farmaceutycznego państw zaborczych")

Rok wydania: Warszawa 1860, Komissya Rządowa Spraw Wewnętrznych i Duchownych

s. [6], 146, VII

Format: 22 x 18 cm

Oprawa: wydawnicza broszurowa podklejona płótnem na grzbiecie

Stan: kompletna i spójna, bez podpisów i podkreśleń w tekście, na wewnętrznej stronie okładki wczesna notatka [pióro], rdzawe przebarwienia oraz miejscami suche ślady dawnego zalania na kartach [bez szkody dla tekstu], 1 k. z drobnymi naddarciami na krawędzi, niewielkie zagięcia rogów kart, okładka z przybrudzeniami i drobnymi ubytkami.

NIECZĘSTE